مدیریت زمان (به انگلیسی: Time management)
عمل یا فرایند طراحی بهکارگیری کنترل آگاهانه بر روی زمانی است که صرف
فعالیتهای مشخص میشود، به خصوص به منظور افزایش اثر بخشی، کارایی یا
باروری میشود.
در طول تاریخ، زمان و ابعاد مختلف آن، مورد توجه انواع
تمدنها بوده و امروزه این توجه بیش از پیش وجود دارد. به گونهای که
فناوریهای نو، محیطی فراهم آوردهاند که تقریباً در کوتاه مدت میتوان به
اطلاعات بیشماری دسترسی پیدا کرده و کارها را بسیار سریع تر و آسان تر از
پیش انجام داد. با این وجود، تمایل سرعت عمل در انجام کارها روز به روز
بیشتر میشود؛ لذابا چنین تمایلی این احساس در افراد به وجود میآید که از
زمان عقب مانده نمیتوان طور مؤثر بهرهمند شد؛ و سیر تاریخی نشان دادهاست
که ضعف در مدیریت زمان، یک مسئله قدیمی است. مسئلهای که فناوری آن را به
وجود نیاورده و قادر به حل آن نمیباشد. در شرایطی که ابزار بیشتری برای
مدیریت زمان در اختیار داریم و فرایندهای اداری، کمتر دستخوش کاغذ و
ملزومات غیرلازم قرار میگیرد، مدیریت ضعف زمان را نمیتوان پنهان نمود و
اثر بخشی بیشتری مورد نیاز است. زیرا برای موفقیت بیشتر، چه در زندگی شخصی و
چه در زندگی حرفهای نیازمند بکارگیری راهبردهای مدیریت زمان میباشیم.
این راهبردها برای استفادهٔ بهینه از وقت تنظیم شده و به عنوان روشهایی
برای پایش و کنترل زمان به کار میرود. با استفاده مؤثر از زمان میتوان
اهداف را مشخص و وظایف و فعالیتها را برنامهریزی و اولویت بندی نمود. با
برنامهریزی و اختصاص زمان، درک افراد از زمان در دسترس، افزایش یافته و در
نتیجه میتوانند از زمان خود به صورت هدفمند و سازمان یافته بهرهمند
شوند. اولویت بندی امور و اختصاص زمان مشخص به هر فعالیت، موجب میشود
وظایف گوناگون به موقع انجام گیرد. پس با استفاده از روشهای مدیریت زمان،
بینش افراد در مورد نحوه استفاده از زمان بیشتر شده، تخمین دقیق تری از
مدت زمان لازم جهت انجام کارها به دست میآورند و در مجموع نتایج مفیدی
حاصل میگردد.
برخی نتایج حاصل از شیوههای مختلف مدیریت زمان عبارتند از:
آمادهسازی برای برنامهریزی آگاهانه
یادآوری در انجام امور
سامان بخشیدن به افکار و فعالیتها
انجام امور در زمان تعیین شده
ایجاد انگیزه لازم برای انجام کار
متمرکز ساختن توجه فرد به اولویتها
همه ما، چه در منزل و چه در محیط کار، نیاز داریم وقت خود را تنظیم کنیم. ترتیب انجام کارهای روزانه تاثیر چشمگیری بر کمیت و کیفیت آنچه از زندگی به دست می آوریم، دارد. اغلب مردم در تنظیم وقت خود موفق هستند و این موفقیت باعث می شود زمان کاری پرباری داشته باشند و از اوقات فراغت خود لذت بیشتری ببرند. همه ما می دانیم که زمان ارزش زیادی دارد و افراد و واحدهای مختلف یک سازمان مسوولیت زیادی در قبال استفاده صحیح از آن دارند.
آیا شما هم به این فکر میکنید که کاش زمان بیشتری برای انجام کارهایتان داشتید؟ آیا به این فکر میکنید که کاش میتوانستید وقت خود را به کارهای مفیدتری اختصاص دهید؟ آیا شما هم با کمبود وقت شدید درگیر هستید؟
مدیریت زمان عنوان مهارتی است که به شما کمک میکند تمام کارهای خود را سر وقت و به موقع انجام دهید و هیچ گاه دچار کمبود زمان نشوید.اما به دست آوردن مهارت مدیریت زمان که فکر میکنم تک تک ما به شدت دنبال آن هستیم خیلی ساده نیست.
منبع:مقاله مدیریت زمان
شبکه اجتماعی یا سوشال نتورک (به انگلیسی: Social network)
ساختاری اجتماعی است که از گروههایی (عموماً فردی یا سازمانی) تشکیل
شدهاست که توسط یک یا چند نوع خاص از وابستگی مانند ایدهها و تبادلات
مالی، دوستان، خویشاوندان، لینکهای وب، و سرایت بیماریها (اپیدمولوژی) به
هم وصل هستند.
تحلیل شبکههای اجتماعی روابط اجتماعی را با اصطلاحات
رأس و یال مینگرد. به بیان دیگر، در سادهترین شکل، یک شبکه اجتماعی
نگاشتی از تمام یالهای مربوط، میان رأسهای مورد مطالعهاست. رأسها
بازیگران فردی درون شبکهها و یالها روابط میان این بازیگران هستند. انواع
زیادی از یالها میتواند میان رأسها وجود داشته باشد.
نتایج تحقیقات
مختلف بیانگر آن است که میتوان از ظرفیت شبکههای اجتماعی در بسیاری از
سطوح فردی و اجتماعی به منظور شناسایی مسائل و تعیین راه حل آنها، برقراری
روابط اجتماعی، اداره امور تشکیلاتی، سیاستگذاری عمومی و رهنمونسازی
افراد در مسیر دستیابی به اهداف استفاده نمود.
استفاده از شبکه های اجتماعی و مجازی چنان گسترش یافته که نسل کنونی را نسل شبکه نام نهاده اند و در این حوزه کاربران با ویژگی های خاصی با هم در ارتباط می باشند در این تحقیق مزایا و معایب شبکه های اجتماعی مورد بررسی قرار گرفته است در ابتدا با معرفی رویکرد ترکیبی در مطالعه رسانه های اجتماعی به کاربران رسانه های اجتماعی می پردازد و مشخص می کند این کاربران چه کسانی هستند و فعالیت هایی را که می توانند انجام دهند شامل چه مواردی است و با بیان ماهیت این شبکه ها و تقسیم بندی و کارکردشان با شناخت کاربران هر یک از آنها به بررسی اثرات مثبت و منفی استفاده از آنها در حوزه های مختلف و همچنین اثرات آنها بر رویکردهای مسائل تکنولوژی ، سیاسی ، فرهنگی ، اقتصادی ، اجتماعی ، کسب و کار ، دین و مذهب پرداخته و این رسانه ها را از لحاظ حوزه فعالیت یشان بر بستر کامپیوتر و شبکه های موبایل تبیین می نماید و محبوبیت کاربرانشان را با توجه به قابلیت های ویژه هر شبکه مورد بررسی قرار می دهد و آینده و چشم انداز های هر یک را بیان می کند.
در دهههای اخیر موضوع کیفیت محیط شهری به یکی از مباحث کلیدی در حوزه
مطالعات انسان و محیط تبدیل شده است. سنجش کیفیت نه فقط براساس محیط عینی
بلکه همچنین بر پایه ادراک افراد از محیطی که به آن تعلق دارند صورت
میپذیرد. در این راستا کیفیت محیط براساس رضایتمندی شهروندان نیز قرار
میگیرد. بنابراین باید بررسی شود که برداشت ذهنی افراد از کیفیت مکانی که
در آن زندگی میکند چگونه است. ویژگیهایی که شهرهای کوچک به درک و تفسیر
بیشتر از محیطی که افراد در آن زندگی میکنند کمک میکند کدامند. مقاله
حاضر با هدف سنجش کیفیت محیط شهری در شهرهای عجبشیر، ایلخچی، ملکان و
آذرشهر نگاشته شده است و بر آن است که با توصیف و تشریح مفهوم کیفیت محیط
شهری، ضمن بررسی وضعیت این چهار شهر از لحاظ شاخصهای کیفیت محیط شهری، به
شناسایی مولفههای موثر بر رضایتمندی از کیفیت محیط شهری در این شهرها
بپردازد. شیوه انجام این تحقیق بر مبنای روش تحلیل رگرسیون چند متغیره
سلسلهمراتبی بوده و مدل ارائه شده در این زمینه نیز بر اساس چارچوب دیدگاه
تحقیقات تجربی استوار میباشد که به مدل تجربی سنجش کیفیت محیط معروف است.
بر اساس نتایج بهدست آمده، وضعیت کیفیت محیط شهری در چهار شهر مورد
مطالعه پایینتر از حد متوسط قرار گرفت؛ در این بین باتوجه به ویژگیهای
خاص شهرهای کوچک از لحاظ اجتماعی و روابط بین ساکنین، ویژگی کیفیت محتوایی
از وضعیت مناسبی در این شهرها برخوردار بود. در بین مولفههای موثر بر
کیفیت محیط شهری در مجموع کیفیت محیط سکونتی بالاترین رتبه را به خود
اختصاص داد.
کیفیت محیط شهری
بهعنوان بخشی از کیفیت زندگی، از مباحث کلیدی در حوزهی مطالعات شهری است
که با رشد سریع شهرها و تمرکز جمعیت و فعالیت دستخوش تغییر قرارگرفته
است. به دلیل اینکه کیفیت محیط شهری دارای دو بعد عینی و ذهنی است، سنجش
آن نیز به دو صورت محیط عینی و بر اساس ادراک افراد از محیط شهری انجام
میپذیرد. در همین زمینه، مقالهی حاضر باهدف سنجش کیفیت محیط شهری مسکن
مهر شهر سبزوار اقدام به شناخت و ارزیابی شاخصهای مؤثر بر کیفیت محیط شهری
نموده است. این پژوهش، ازنظر هدف دارای رویکردی کاربردی- توسعهای و ازنظر
روش، توصیفی ـ تحلیلی است. روش گردآوری دادهها ابتدا بهصورت کتابخانهای
و اسنادی بوده و سپس بعد از طراحی پرسشنامه و محاسبهی جامعهی آماری که
ساکنین مسکن مهر شهر سبزوار هستند، از طریق فرمول کوکران تعداد 340
پرسشنامه پیشبینی شده و از طریق پیمایش میدانی بهصورت تصادفی تکمیل
گردیدند. شیوهی تحلیل این تحقیق، آزمون T تک نمونه و رگرسیون چندمتغیره
است که بهصورت سلسله مراتبی مورد تحلیل قرارگرفته است. نتایج مطالعه،
نشاندهندهی رضایت ساکنین ویژگیهای سکونتی و عدم رضایت از ویژگیهای محیط
شهری است. کیفیت محیط شهری برآیند ویژگیهای محیط سکونتی و ویژگیهای محیط
شهری است که با میانگین 2.62 کمتر از میانگین نظری (3) است که نشان سطح
پایین کیفیت محیط شهری و عدم رضایت شهروندان است. همچنین در بین شاخصهای
سهگانهی محیط شهری، ویژگیهای کالبدی- فضایی با ضریب بتای 735/0 اهمیت
بیشتری از ویژگیهای اجتماعی با ضریب بتای 732/0 و ویژگیهای محتوایی با
ضریب بتای 603/0 دارد. در تحلیل سطح نهایی مدل نیز محیط شهری با ضریب بتای
014/1 اهمیت بیشتری نسبت به محیط مسکونی با ضریب بتای 513/0 در سنجش کیفیت
محیط شهری محدودهی موردمطالعه دارد.
سکونتگاه غیررسمی
زاغهها طیفی از آپارتمانهای پرتراکم و بدمنظره در مرکز شهر تا
سکونتگاههای پراکنده غیررسمی و بدون قانون در حاشیه شهرها را شامل میشود.
برخی بیش از ۵۰ سال قدمت دارند و برخی هنوز در حال تصرف شدن هستند.
سکونتگاههای غیررسمی در مسائل و مشکلات زیر با هم اشتراک دارند:
فقدان تأسیسات شهری مناسب و کافی
فقدان خدمات شهری مناسب و کافی
افزایش تنشها به علت شکاف عمیق اجتماعی بین ساکنان این سکونتگاهها و مناطق رسمی شهری
پیچیدگی و دشواری تأمین خدمات به علت توسعه ناموزون و برنامهریزی نشده.
پژوهشها
نشان داده است که محلات خود روی اطراف یا داخل شهرها به مرور زمان نقش
رسمی به خود میگیرند ولی همچنان مسائل ناپایدار ساخت وسازی و بحرانهای
اجتماعی و محیطی را یدک میکشد. الزاماً این محلات با زندگی زاغهای و نبود
تأسیسات قابل شناسایی نیست. سرانههای حیاتی ضعیف و مسائل اجتماعی- محیطی
چالشبرانگیز برای محلات شهری بخش ثابت تبعات این محلات به حساب میآید.
فوریتهای پزشکی رویدادی ناگهانی و نامنتظر که نیاز به اقدام فوری دارد. به طور کلی فوریت به وضعیتی اطلاق میشود که حیات بیمار بلافاصله یا در مدت چند دقیقه تا چند ساعت آینده تهدید گردد. این رویدادها معمولاً در صورت عدم مداخله سریع پزشکی به مرگ بیمار میانجامند، مانند ترومای شدید در تصادف رانندگی یا سکته قلبی و سکته مغزی انجام زایمان های اورژانسی شکم حاد و... در این مواقع معمولاً مرکز فوریتهای پزشکی برای انجام خدمات پزشکی و و ارائه خدمات فوریتهای پزشکی وارد عمل میشود. افراد داخل امبولانس شامل یک راننده و یک پارامدیک اورژانس و یا اینترمدیت اورژانس می باشد که پارامدیک اورژانس متخصص فوریت های پزشکی است و حتی از لحاظ درجه علمی از پزشک عمومی نیز بالاتر است .
فوریت های پزشکی اولین با ر در دهه 1960 میلادی و درآمریکای به عنوان یک سیستم امداد رسانی رسمی پایه گذاری شد . پس از آن با توجه به اهمیت مقوله فوریت های پزشکی و اهمیت امداد رسانی در مواقع مورد نیاز ، این سیستم به عنوان یک سیستم رسمی و ضروری در سراسر دنیا به رسمیت شناخته شد . در ایران سیستم فوریت های پزشکی برای اولین با در سال 1352 پس از وقوع حادثه دردناک فروریختن سقف سالن انتظار فرودگاه مهر آباد تهران و کشته شدن تعدادی از مسافران وپرسنل برای اولین با ر تاسیس شد و پس از آن در سالهای بعد به مرور زمان با توجه به ضرورت وجود سیستم فوریت های پزشکی به صورت سازمان یافته تر و با تجهیزات به روز تر به ارائه خدمات ادامه داد و ایران بعنوان چهارمین کشور دنیا به سیستم فوریت های پزشکی تجهیز شد و بنابراین می توان ادعا کرد ایران یکی از پیش تازان عرصه فوریت های پزشکی در دنیا به شمار می آید.
ا مروزه با روند رو به رشد مرگ و میر در اثر بیماریهای قلبی و عروقی، سوانح رانندگی، فراوانی حوادث و بلایای غیر مترقبه طبیعی و غیر طبیعی فوریت های اورژانس یکی از حیاتی ترین سیستم های مورد نیاز هر جامعه به شمار می آید . و باتوجه به اهمیت زیاد سیستم فوریت های پزشکی یکی از اساسی ترین نیازهای نظام سلامت جامعه تربیت افرادی با تواناییها و صلاحیتهای علمی و عملی ویژه است تا با آمادگی کامل در حساسترین لحظات به یاری دردمندان بشتابند. سیستم فوریت های پزشکی با بهره گیری از تجهیزات خاص و متخصصان زبده به صورت شبانه روزی و آماده ارائه خدمات به افراد نیازمند و در معرض خطر هستند . با توحه به حساسیت مقوله فوریت های اورژانس کلیه پرسنل مشغول به خدمت در سیستم فوریت های پزشکی ملزم به گذراندن دوره های آموزش فوریت های پزشکی هستند . با توجه به رشد روز افزون جمعیت در کلیه مناطق دنیا و نیاز روز افزون به افزایش میزان خدمات فوریت های پزشکی ، استفاده از نیرو های کارآمد زبده می توانند تا حدودی از میزان اتلاف وقت ، انرژی و هزینه بکاهد . با توجه به محدودیت امکانات با به کارگیری افراد دوره دیده با تجربه و تخصص مناسب می توان از بسیاری اقدامات غیر ضرروری و صرف هزینه و انرژی جلوگیری کرد . برای مثال با استفاده از اپراتورهای متخصص که وظیفه پاسخگویی به تماس های دریافتی را به عهده دارند در بسیاری موارد می توان با ارائه راهنمایی ها لازم از اعزام بی مورد آمبولانس و نیروهای فوریتهای پزشکی به مکان جلوگیری به عمل آورد و یا در موارد بسیار حساس با ارائه راه کار ها و راهنمایی های موثر تا رسیدن نیروهای فوریت های پزشکی در محل وقوع حادثه از بروز حوادث ناگوار جلوگیری به عمل آورد . بنابراین وظیفه فوریت های پزشکی تنها اعزام نیرو و تجهیزات به محل وقوع حادثه نیست در بسیاری از موارد فوریت های پزشکی با ارائه راهنمایی و راهکار های درمانی مناسب می تواند از بروز حوادث ناگوار جلوگیری کند .